Ο περιζήτητος πλέον Παριανός ξυλογλύπτης έχει διασπείρει έργα του σε πολλά μέρη εκτός Πάρου, όπως στο Άγιον Όρος, στις Σπέτσες, στην Αμοργό, στη Λιβαδιά και σε εκκλησίες της Βόρειας Ελλάδας. Οι κατασκευές του είναι ιδιαίτερες γιατί είναι όλες δουλεμένες στο χέρι με καλέμι και απαιτούν λεπτομερή δουλειά.
Ο Αντώνης Ρούσσος, μοναδικός καλλιτέχνης και ξυλουργος του είδους του στην Πάρο, γειτονάς μου, με αστείρευτο μεράκι δημιουργεί στα ξυλόγλυπτα τέμπλα, τους δεσποτικούς θρόνους, τα προσευχητάρια τα αιγαιοπελαγίτικα διακοσμητικά μοτίβα, που είναι λαϊκά στοιχεία της Πάρου.
Ξεκίνησε να δουλεύει από 12 χρονών στο μαραγκούδικο του Στάθη Αλιπράντη στην Νάουσα, αφού οι γονείς του δεν είχαν τη δυνατότητα να τον σπουδάσουν. Στο μαραγκούδικο του μετέπειτα πεθερού του έφτιαχνε πανέμορφα σκαλιστά έπιπλα, κασέλες και από εκεί άρχισε να του αρέσει και να τον ενθουσιάζει η ξυλογλυπτική. Όταν αργότερα 18 χρονών πλέον επισκέυτηκε στην Αθήνα έναν επαγγελματία ξυλογλύπτη αποφάσισε ότι με τη δική του πλέον τεχνική και αφοσίωση θα ασχοληθεί με την εγχάρακτη τέχνη της ξυλογλυπτικής. Σχεδίαζε σε ρυζόχαρτο όλες τις λεπτομέρειες των σκαλισμάτων ώστε να βγει το σχέδιό του συμμετρικό και με βάση το σχέδιο το αποτύπωνε στο χαρτόνι και μετά από το χαρτόνι στο ξύλο.
Σε μία συνέντευξή του στην Φωνή της Πάρου και στην ερώτηση της δημοσιογράφου ‘’ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του Παριανού μοτίβου’’, απάντησε:’’Στην Πάρο κυριαρχεί η άμπελος, η χιβάδα(πιθανόν αντιγραφή από τα μαρμάρινα τέμπλα), λουλούδια, πούλια. Είναι μικρά τα λαϊκά τέμπλα, οπότε δεν υπήρχε το περιθώριο να αναπτυχθούν παραπάνω διακοσμητικά μοτίβα. Η κάθε περιοχή στην Ελλάδα έχει τον χαρακτήρα της. Τα μακεδονικά ξυλόγλυπτα είναι βαριά στη διακόσμηση ενώ τα αιγαιοπελαγίτικα είναι ελαφρά και πιο ελέυθερα. Το βυζαντινό σχέδιο είναι πιο εύκολο και συνιθίζεται περισσότερο σήμερα. Έχει δυστυχώς αρχίσει να βιομηχανοποιείται και μερικοί τεχνίτες το έχουν κακοποιήσει. Του Αντώνη τα έργα αποδεικνύουν την αγάπη του για την τέχνη του, την αδιαπραγμάτευτη σχέση του με τις παραδόσεις του και την αισθητική του.
Η μουσικότητα και η λυρικότητα των έργων του βρίσκονται σε νοητή γραμμή με την απλή καθημερινοτητα του. Είναι γλεντζές, φίλος καλός και δημιουργικός. Το να αποδώσει κανείς επάνω στο ξύλο με μόνα εργαλεία του ένα σκαρπέλο, ένα κοπίδι ή ένα μαχαιράκι διάφορες μορφές και σχέδια θέλει έφεση στην τέχνη, μεράκι, φαντασία, δυνατότητα σύλληψης της παράστασης, υπομονή, επιμονή, και κυρίως μια ηρεμία ψυχής – ηρεμία ανθρώπου.
Έχει δημιουργήσει μια πολυ δεμένη οικογένεια και απολαμβάνει τα αποτελέσματα των κόπων του στη Νάουσα όπου και διαμένει. Η επιθυμία του είναι να δει τα νέα παιδιά να συνεχίσουν την ξυλογλυπτική, μια τέχνη που αποτελεί μέρος της λαϊκής μας παράδοσης.
Leave a Reply