Μέσα στις πολλές απόψεις που ακούγονται υπέρ και κατά της επέκτασης του αεροδρομίου της Πάρου, με μια μερίδα να θεωρεί την επέκταση αυτή προϋπόθεση για την καλύτερη εξυπηρέτηση των μεταφορών του νησιού και μια άλλη να θεωρεί ότι οδηγεί αναπόφευκτα σε αλόγιστη «ανάπτυξη» και καταστροφή του, σαν ‘μάνα’ εξ ουρανού ανακοινώθηκε το σχέδιο ανάπτυξης δικτύου μεταφορών με υδροπλάνα και 30 υδατοδρόμια στο Νότιο Αιγαίο και 150 σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν έχουμε καμιά απολύτως σχέση με τα επιχειρηματικά συμφέροντα που συνδέονται με το σχέδιο αυτό, όμως νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο να εξεταστεί σοβαρά η εφαρμογή της ιδέας αυτής στην Πάρο/Αντίπαρο, ώστε να διαλυθεί σωστά το δίλημμα του αεροδρομίου με πρωτότυπο τρόπο και “out of the box”. Αξίζει να υπενθυμίσουμε σχετικά ότι στις απαρχές τις ελληνικής αεροπλοΐας κατά τον Μεσοπόλεμο τα υδροπλάνα χρησιμοποιούνταν ευρύτερα για τη μετάβαση από τον όρμο του Φαλήρου προς υπήνεμα λιμάνια της χώρας.
Τα υδροπλάνα (είτε πρόκειται για τα κλασσικά με τους μεγάλους πλωτήρες είτε πρόκειται για «ιπτάμενα» σκάφη ή αμφίβια) θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τις μεταφορές από την ηπειρωτική χώρα προς τα νησιά και την Πάρο, ικανοποιώντας έτσι το πάγιο αίτημα των κατοίκων για εύκολη και γρήγορη πρόσβαση, είτε πρόκειται για ανάγκες υγείας ή εκπαίδευσης είτε πρόκειται για συμμετοχή σε οικογενειακές συναντήσεις ή πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το γεγονός ότι υπάρχει ήδη κάποια αεροπορική σύνδεση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη δεν αποτελεί εμπόδιο, αφού η ύπαρξη της εναλλακτικής του υδροπλάνου θα εισήγε ένα στοιχείο ανταγωνισμού, σπάζοντας το υφιστάμενο αεροπορικό μονοπώλιο. Τα υδροπλάνα θα μπορούσαν μάλιστα να εξυπηρετήσουν αμεσότερα και περιοχές όπου κατοικούν παραδοσιακά πολλοί νησιώτες, όπως ο Πειραιάς (ή η Ραφήνα), χωρίς να απαιτείται η λήψη επιπλέον συγκοινωνιακού μέσου (λεωφορείο) για να μεταβούν στις κατοικίες τους, όπως τώρα από τα Σπάτα. Επιπλέον, τα υδροπλάνα θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και τη σύνδεση των νησιών μεταξύ τους, συμπληρωματικά με τα πλοία ή τα καϊκια που δεν επαρκούν για να ικανοποιήσουν όλη την τουριστική ζήτηση στο αρχιπέλαγος του Αιγαίου και των Κυκλάδων ειδικότερα (εκτός του ότι μπορεί κανείς να αμφιβάλει και για την ασφάλεια ορισμένων από αυτά). Ετσι, με τον κατάλληλο σχεδιασμό, η Πάρος θα αναδεικνυόταν ευκολότερα ως κόμβος για την επίσκεψη κι άλλων νησιών του Αιγαίου. Η αναγκαία γι’ αυτό υποδομή είναι εκ πρώτης όψεως υποτυπώδης, αφού αρκεί η διαμόρφωση ενός μώλου για την αποβίβαση σε κάποιον ασφαλή όρμο του νησιού που θα πρέπει να υποδειχθεί κατόπιν σχετικής μελέτης των εναλλακτικών, ώστε να μην καταστραφεί κάποια από τις όμορφες παραλίες του νησιού.
Εξάλλου, τα υδροπλάνα, λόγω του μεγέθους τους, δεν μπορούν να μεταφέρουν μεγάλους αριθμούς τουριστών, όπως οι πτήσεις «τσάρτερ», που απειλούν να επιβαρύνουν τις εύθραυστες υποδομές του νησιού και τις απαραίτητες υπηρεσίες κοινής ωφελείας που παρέχει (ύδρευση, συλλογή απορριμμάτων, καθαρισμό λυμάτων, οδικές μεταφορές με δημόσια ή ιδιωτικά μέσα, χώρους στάθμευσης) ή συνδυάζονται με τη δημιουργία μεγάλων εσωστρεφών ξενοδοχείων για τουρίστες all inclusive. Λόγω του μεγέθους των υδροπλάνων, η επιβάρυνση του περιβάλλοντος, τόσο από πλευράς ατμοσφαιρικής ρύπανσης όσο και ηχορρύπανσης είναι ελάχιστη, σε σχέση με τις εκπομπές που εκλύουν τα αεροπλάνα και τον θόρυβο που παράγουν κατά την προσγείωση/απογείωσή τους. Με ένα σταθερό προγραμματισμό των δρομολογίων τους αυτά δεν θα διακόπτονταν κατά τη χειμερινή περίοδο, αφού το σχετικά μικρό μέγεθός τους συνεπάγεται καταρχήν μεγαλύτερη ευελιξία με μικρότερο κόστος απ’ ό,τι ένα μεγάλο αεροσκάφος. Τα υδροπλάνα θα αναιρούσαν μάλιστα το γεωγραφικό κατακερματισμό του αρχιπελάγους, επιτρέποντας την επικοινωνία μεταξύ των νησιών, που τον χειμώνα είναι πολύ περιορισμένη ελλείψει αερομεταφορών και επαρκών θαλασσίων μεταφορών μεταξύ των νησιών. Ακόμη και οι ιδιωτικές ή οι ιατρικές επισκέψεις μεταξύ των νησιών θα ήταν ευκολότερες, έτσι ώστε να μη χρειάζεται κανείς να φθάσει οπωσδήποτε στην Αθήνα για κάποιο ιατρικό λόγο. Αρκεί βέβαια τα μοντέλα που θα επιλεγούν (και υφίστανται) να αντέχουν και σε κάποιο μικρό κυματισμό, που μπορεί να εμφανιστεί έστω και σε προστατευμένο όρμο αναλόγως της κατευθύνσεως του αέρα, και να μπορούν βέβαια και να συντηρηθούν όπως πρέπει στην Ελλάδα.
Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, με την εύρεση του κατάλληλου όρμου για προσθαλάσσωση, αποφεύγονται τα έργα ενός αεροδρομίου με αεροδιάδρομο και άλλα κτίρια ή χώρους στάθμευσης που σαφώς επιβαρύνουν το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον ενός νησιού μικρού ή μεσαίου μεγέθους. Συμπεραίνοντας, η σύνδεση με υδροπλάνα, που εφαρμόζεται με επιτυχία όχι μόνο στις λίμνες του Καναδά αλλά και στα νησιά της Καραϊβικής ή στα αρχιπελάγη του Ειρηνικού ίσως αποτελεί πράγματι την καλύτερη λύση για την αποκατάσταση της εδαφικής συνοχής του ελληνικού αρχιπελάγους τόσο στο εσωτερικό του όσο και με την ηπειρωτική χώρα, αφού θα εξυπηρετήσει τους κατοίκους και τους επισκέπτες τους όλο τον χρόνο χωρίς να επιβαρύνει υπέρμετρα το περιβάλλον και με ελάχιστο κόστος υποδομών. Αξίζει λοιπόν να την εξετάσουμε με ανοιχτό μυαλό.
Ο υδροπλάνος
Leave a Reply