Ο Christian Ronig, είναι δημοσιογράφος και μουσικός από το Μύνστερ, της Γερμανίας.Ζει μεγάλα διαστήματα στις Λεύκες Πάρου και διασκευάζει κλασικά ελληνικά κομμάτια, παλιά ρεμπέτικα, λαϊκά, παραδοσιακά τραγούδια, σε jazz και ethnic ρυθμούς με στίχους στα Αγγλικά και στα Γερμανικά και έχει συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το πρώτο του album με τίτλο «Greece is mine» κυκλοφόρησε από την Violins Productions.
Τι έπαιξε ρόλο στην απόφασή σου να μοιράζεις το χρόνο σου ανάμεσα στο Μύνστερ και τις Λεύκες?
Η μουσική προφανώς είχε πολλά να κάνει με αυτό, αφού κάναμε κατά τα τελευταία τρία χρόνια το άλμπουμ με τους Σπύρο Μπαλιο και τον Αλέξη Αντωνίου από τις Violins Productions στον Κάμπο Νάουσας. Ο δεύτερος λόγος, είναι ο καλύτερος φίλος μου από την πατρίδα μου, ο Kai Kremser. Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα από το νησί και βοήθησε πολύ για να μπορεσει να γίνει αυτό το άλμπουμ. Όχι μόνο έκανε τις φωτογραφίες για το άλμπουμ και την καλλιτεχνική δουλειά, αλλά και έπαιξε το πρώτα μου δοκίμια στον Αλέξη που τα πέρασε μετά στον Σπύρο γιατί θεώρησε ότι ήταν ενδιαφέροντα. Επίσης ένας σημαντικός λόγος που με κάνει να έρχομαι στην Πάρο είναι ότι η φίλη μου μένει εδώ. Ο έρωτας σε κάνει να ταξιδεύεις.
Πώς πρόκυψε η σχέση σου με το ρεμπέτικο?
Πριν από οκτώ ή εννέα χρόνια μου ρώτησε ο καλός μου φίλος ο Μήτσος, του οποίου η θεία και ο θείος ζουν στην Πάρο (ο Μήτσος με έφερε στην Πάρο πριν από 6 χρόνια), αν ήθελα να συμμετάσχω στην ρεμπέτικη κομπανία που έχει κάνει στην πατρίδα μου στο Münster στη Γερμανία . Αμέσως ερωτεύτηκα τα ελληνικά τραγούδια – τις εξωτικές τους μελωδίες, τους ξένους ρυθμούς, τα άγνωστα όργανα. Και αν σας αρέσει αυτή η μουσική θέλετε να τη μοιραστείτε με τους φίλους σας. Ωστόσο, οι μη-Έλληνες φίλοι μου δεν μπορεσαν να εκτιμήσουν αυτό που είδα μέσα σε αυτή την μουσική. Απλώς ήταν πολύ περίεργη γι ‘αυτούς. Έτσι, μια μέρα αποφάσισα να μεταφράσω και να διασκευάσω τα τραγούδια για να τα καταλάβουν. Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η υπόθεση.
Ο τίτλος «Greece is mine», τι σημαίνει για σένα ?
Επέλεξα τον τίτλο για τρεις λόγους: Πρώτον, είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού στο άλμπουμ – Δική μου ειναι η Ελλάς. Δεύτερον, αν και αυτό το τραγούδι είναι για τη Σμύρνη και για το τι υπέφεραν οι Έλληνες μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας, οι στίχοι ισχύουν και για την σημερινή κρίση. Τα τελευταία δέκα χρόνια, οι Έλληνες υπέφεραν από τα μέτρα που εφάρμοζαν σε αυτούς η τρόικα και η ευρωπαϊκή πολιτική και είχαν να υποφέρουν και την ταπείνωση που τους έκαναν τα ξένα μέσα ενημέρωσης, Πρέπει να θυμόμαστε, ότι όλα ξεκίνησαν ως μια οικονομική κρίση, γιατί μερικοί άνθρωποι έπαιζαν ζάρια στο χρηματιστήριο. Μετά μετατράπηκε σε εθνική κρίση, που προκάλεσε πολλούς πόνους και κακουχίες και ταπείνωση στον κοινό λαό.Και τρίτον, υπάρχει ένας προσωπικός λόγος. Στον ελληνικό πολιτισμό βρήκα πολλά πράγματα που θαυμάζω στους Έλληνες: τη φιλοξενία, την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, την ιδέα της παρέας κλπ. Έμαθα αυτές τις σημαντικές ανθρώπινες αξίες που σας χαρακτηρίζουν στην Ελλάδα. Και οι Έλληνες που γνώρισα ήταν σπουδαίοι δάσκαλοι. Αν πραγματικά θέλετε να μάθετε κάτι πρέπει να το ενστερνιστήτε.
Πώς είναι το ελληνικό κοινό στις συναυλίες σου? Έχεις να μας αφηγηθείς κάτι που να περιγράφει τη σχέση σου μαζί του?
Το ελληνικό ακροατήριο είναι πολύ ζεστό και φιλόξενο. Ηδη το είδα στην πρεμιέρα που είχαμε στο « Σταυρό του Νότου » στην Αθήνα τον Μάιο. Και όταν το κοινό ξεκίνησε ξαφνικά να τραγουδάει “Το Μινόρε της αυγής”, ήταν πραγματικά μια συνγκινητική στιγμή. Στις δύο συναυλίες που δώσαμε στην Πάρο το κοινό έδειχνε ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον σε σχέση με « Σταυρό του Νότου ». Είναι αλήθεια ότι η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική εδώ (Φεστιβάλ Πάρου, Παροικιά / Ανοιχτό Θέατρο, Λεύκες) και θα μπορουσε κανείς να πεί ότι υπήρχαν και πολλοί τουρίστες εκεί. Αλλά έστω.Προσωπικά, η αντίδραση που πήρα στο Φεστιβάλ « Λιπάσματα » στη Δραπετσώνα ήταν η πιο συγκινητική μέχρι τώρα. Όπως γνωρίζετε, η Δραπετσώνα είναι ένα από τα μέρη όπου γεννήθηκε το Ρεμπέτικο. Τα τραγούδια γράφτηκαν για τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί. Ο χώρος του Φεστιβάλ « Λιπάσματα » απέχει μόνο μια στάση από το σφαγείο στο οποίο εργάστηκε ο Βαμβακάρης. Σημαίνει ότι, για τους ανθρώπους από τη Δραπετσώνα, αυτά τα τραγούδια έχουν ακόμα πιο βαθιά σημασία από ότι για τους ανθρώπους, για παράδειγμα, από τη Λάρισα.Γι’αυτό το να παίζουμε τις ερμηνίες μας υπήρξε λίγο επικίνδυνο. Και το κοινό που ήλθε συνίστατο από 900 ανθρώπους, όλους τους Έλληνες – νέους και ηλικιωμένους. Ωστόσο, το κοινό ήταν τόσο προσεκτικό, τόσο θετικό, τόσο ζεστό και υπερήφανο που άκουγε αυτά τα τραγούδια και παρ’όλα αυτά τόσο ανοιχτό στην διαφορετική μας οπτική γωνία. Εξακολουθώ να το σκέφτομαι. Ποτέ δεν είχα περισσότερες συνομιλίες μετά από μια συναυλία, ποτέ περισσότερες φωτογραφίες από εκεί. Ήταν σχεδόν σαν να μας καλοσόριζαν.
Δημοσιογραφία ή μουσική και γιατί ?
Πρέπει να υπάρχει ένα “ή”, αναρωτιέμαι; Ωστόσο, αυτή τη στιγμή η έμφαση δίνεται στη μουσική. Είχα το όνειρο “όχι μόνο να ζήσω, αλλά και να ζήσω από τη μουσική” για 28 χρόνια. Έτσι, δεδομένου ότι ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά στην πραγματικότητα για να ζήσω αυτό το όνειρο από ότι τώρα, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Στην ηλικία μου είναι ένα αρκετά μεγάλο βήμα, αλλά ποιος ξέρει, ίσως θα κάνω ένα ντοκιμαντέρ γι ‘αυτό.
Ποια είναι η σχέση σου με τους Παριανούς ?
Πολύ καλή, υποθέτω. Μου αρέσει να περπατάω μέσα στις Λεύκες, να συναντώ ανθρώπους που ξέρω και να σταματώ γιά να μιλήσουμε. Είναι επίσης υπέροχο να περνάω από τα μέρη όπου ζουν ή εργάζονται οι φίλοι μου, να πίνουμε έναν καφέ ή μιά σουμίτσα και μετά να φιλοσοφούμε για τη ζωή και τη μουσική. Οι Παριανοί είναι ζεστοί και φιλικοί, ενδιαφέροντες, και έχουν χιούμορ.
Τι θα συμβούλευες τους αρμόδιους του νησιού για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών και της εικόνας της Πάρου προς τα έξω?
Δεν υπάρχουν ήδη αρκετοί Γερμανοί σε αυτόν τον κόσμο που νομίζουν ότι πρέπει να πούν σε άλλους ανθρώπουςτι να κάνουν ;
Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με κάποια δράση στο νησί, στον τομέα που γνωρίζεις?
Δεδομένου ότι δεν μένω μόνιμα στο νησί, θα είναι πολύ δύσκολο για μένα να το κάνω αυτό. Έρχομαι μόνο για μερικούς μήνες το καλοκαίρι και μερικές εβδομάδες το χειμώνα.Και αναρωτιέμαι αν χρειάζεστε έναν δημοσιογράφο στο νησί, ειδικά κάποιον που αγωνίζεται ακόμα για να μάθει Ελληνικά. Μουσικά ή πολιτισμικά, έχετε ήδη τόσα πολλά μεγάλα σχέδια και ανθρώπους με όραμα. Πάρτε για παράδειγμα. τις χορωδίες, τις θεατρικές ομάδες και τους μουσικούς, ή το Φεστιβάλ της Πάρου και τις Διαδρομές στη Μάρπησσα – δύο θαυμάσιες δράσεις που γίνονται με πολύ Μεράκι. Το καλοκαίρι υπήρχαν τόσες πολλές εκδηλώσεις που θα είχα πρόβλημα να τις δώ όλες, αν θα το ήθελα, Παρ ‘όλα αυτά, αν κάποιος αποφασίσει να με πλησιάσει, θα ήμουν πολύ ευτυχής να καθίσω μαζί του και να το συζητήσω μαζί με ένα ή δύο σούμα.
Τι σκέφτεσαι για το μέλλον και ποια θέση έχει η Πάρος σε αυτό?
Από τον Οκτώβριο και μετά θα μετακομίσω στην Αθήνα λόγω της μουσικής. Οι μουσικοί που παίζω μαζί τους μένουν εκεί, οι άλλοι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω ζουν εκεί και η πόλη είναι γεμάτη συναυλίες και άλλους καλλιτέχνες. Ωστόσο, θα επανέλθω ενδιάμεσα πάντα στην Πάρο, γιατί τελικά είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Leave a Reply