Όταν ήρθα εδώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70, το νησί ήταν κάπως παγωμένο στο χρόνο.
Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και αποφάσισα ότι ήθελα να ζήσω εδώ, μόλις έρθει η ευκαιρία.
Αυτή η ευκαιρία ήρθε στα τέλη του 1980 και μετακόμισα στην Αντίπαρο. Δεν κατέστησε σαφές σε εμένα η πλήρη εικόνα της τοπικής νοοτροπίας πριν συνταξιοδοτηθώ το 2005 και γίνω μόνιμος κάτοικος. Μιλώ για τη νοοτροπία του «δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν ομιλώ», σε σχέση με την κατάσταση και τον τρόπο αντιμετώπισης των ζώων. Ως τουρίστας δεν το είχα παρατηρήσει και εξακολουθώ να μαθαίνω για τους τρόπους με τους οποίους τα πράγματα λειτουργούν εδώ.
Όταν συνταξιοδοτήθηκα υιοθέτησα σύντομα ένα αδέσποτο σκυλί, μια επιθυμία που είχα από παλαιά αλλά που ποτέ δεν θα μπορούσα να εκπληρώσω κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου ζωής.
Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια νοοτροπία που δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινότητας, αλλά αποφάσισα να αντιμετωπίσω την κατάσταση και να προχωρήσω.
Από ένα αδέσποτο ήρθε ένα δεύτερο και ένα τρίτο, και έτσι άρχισε η συμμετοχή μου με τις φιλοζωικές.
Ήρθα σε επαφή με την Barbara Burki και την PAWS στην Πάρο.
Πήρα το πρώτο αναδοχικό σκυλί μου, ήταν ο Μπέλο, ένας συνδυασμός pointer που μετά από μερικούς μήνες βρήκε για πάντα σπίτι στην Αυστρία.
Συνόδεψα τον Μπέλο στη Μύκονο από όπου έπρεπε να πετάξει στο Μόναχο.
Πόνεσα και έκλαψα όταν είπα αντίο στον Μπέλο.
Αυτό ξεκίνησε την συμμετοχή μου στην PAWS και τελικά κατέληξε στην ίδρυση της AWA, για την καλή μεταχείριση των ζώων στην Αντίπαρο.
Έτσι, ίσως να μην είμαι μέλος της κοινότητας και να με βλέπουν ως ένα παράξενο άτομο. Θα κάνω ό, τι νομίζω ότι είναι σωστό για την φροντίδα των ζώων που έχουν ανάγκη.
Θα προσπαθήσω να αναδείξω στους κατοίκους και τους επισκέπτες τα περιβαλλοντικά προβλήματα που συμβαίνουν εδώ ή αλλού.
Μια μέρα οι άνθρωποι θα δουν ότι δεν είναι σωστό να κάνουμε οτιδήποτε στο όνομα της απληστίας ή της άγνοιας.
Leave a Reply