Ο κήπος της Λουκίας

Ο κήπος της Λουκίας – προϊστορία και ιστορία

Αντίκρισα τον κάμπο του Βουτάκου για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1961. Τότε το πλοίο από τον Πειραιά έκανε γύρω στις εννέα ώρες και φτάνοντας στο νησί έπρεπε να επιβιβαστούμε σε βάρκες για να βγούμε έξω.

Με το που φτάναμε στο νησί ο χρόνος σταματούσε για εμάς, αφού περνούσαμε ολόκληρες τις διακοπές μας στο παλιό σπίτι , που και σήμερα υπάρχει. Η Λουκία, η νταντά μας με μοναδική ψυχραιμία και θάρρος μας έπαιρνε μαζί της εμάς, παιδιά της Αθήνας σε ένα μέρος που δεν υπήρχαν οι στοιχειώδεις ανέσεις για να ζήσουμε ένα διαφορετικά.

Αμέσως αγαπήσαμε το μέρος, σιγά σιγά γνωρίστηκα με με τα παιδιά των γειτονικών αγροικιών κι αρχίσαμε να μυούμαστε σε μια ζωή που ήδη έφευγε. Χωρίς ηλεκτρικό, μόνο με λάμπες πετρελαίου, χωρίς νερό τρεχούμενο, με το πηγάδι καμια 200αρια μετρα μακρύτερα, αρχίσαμε να μαθαίνουμε στους κανόνες που επιβάλει μια τέτοια ζωή, κανόνες που περιλάμβαναν και αυτούς της ασφάλειας, αφού και φίδια υπήρχαν και σκορπιοί και άλλοι κίνδυνοι. Γρήγορα όμως αφήναμε τα παπούτσια στην ακρη και γυρνούσαμε ξυπόλυτοι, ξέραμε όμως τι να προσέχουμε. Τα γειτονικα σπίτια είχαν ωραία μποστάνια με στέρνα, προφυλλαγμενα απο τον αέρα με κυπαρίσια, ενώ τα λιγοστά βόδια έκαναν την εμφάνισή τους μετά το θερισμό.

Θυμάμαι ακόμα να κανουμε ιππασία στη πλάτη των βοδιών και να παραβγαίνουμε στο δικό μας προτότυπο ροντέο. Μετά το αλώνισμα τα στάχυα στιβαγμένα σε σωρούς, τις θυμωνιές, γινόντουσαν το πιο ονειρικό έναστρο κρεβάτι, αφού πρώτα τις αφήναμε να «ξεθυμάνουν» γιατί αν ανέβαινες πάνω τους πιο πριν η φαγούρα ήταν η τιμωρία της ανυπομονησίας.

«…Γνώριζα ότι δεν θα μπορουσα να αναβιώσω το σκηνικό της δεκαετίας του ‘60. Πάνω απ΄όλα με ενδιέφερε να ξαναζωντανέψω το μέρος που θυμόμουνα που με τα χρόνια είχε μετατραπεί σε ένα υπερκαλλιεργημένο χωράφι δηλητιαρισμένο απο λιπάσματα και φυτοφάρμακα.

Η επιλογή της βιολογικής γεωργίας ήταν μονόδρομος.Το χώμα εμπλουτίστηκε με κομπόστ, βιολογική κοπριά και ζεόλιθο, ενώ μετά απο τη σχετική γραφειοκρατική ταλαιπωρία ανοίχτηκε καινούργιο πηγάδι, αφού το παλιό είχε σχεδόν στερέψει.

Ωστόσο η διαχείριση ενός τέτοιου αγαθού πρέπει να είναι σωστή.

Έτσι απο το φύτεμα των πρώτων δέντρων το 2014 μπήκε πότισμα με σταλάκτες και το χώμα γύρω τους σκεπάστηκε αρχικά με άχυρο, ώστε να αποφεύγεται η εξάτμιση.

Φυτεύτηκαν ελιές, ροδιές, συκιές, αρωματικά, φραγκοσυκιές , μερικες χαρουπιές και κάπαρη κι αργότερα προστέθηκε το αμπέλι.

Στο κέντρο του χώρου χτίστηκε το Αλώνι, ένα κυκλικό θέατρο για εκδηλώσεις, εκτός απο το αυτοσχέδιο θεατράκι από αχυρόμπαλες που στήνεται καθε καλοκαίρι.

Ήδη επισκέπτονται το κτήμα δημοτικά σχολεία, αρκετοί ενήλικες ενώ σχεδιάζονται δραστηριότητες για όλες τις ηλικίες, όπως γνωριμία με το κόσμο των σιτηρών, πανόρμα κυκλαδίτικων γεύσεων, εργαστήριο μαρμάρου και πέτρας κά.

Τέλος θέλω να πώ ότι η δημιουργία του κτήματος και ο μετασχηματισμός του ήταν και είναι μια διαδικασία όπου εμπλέκονται πολλοί φίλοι και συνεργάτες.

Πληροφορίες: Δημήτρης Γιαννίσης τηλ. 6932 186150