Ευδοκία Παπουλή

Όταν η δημιουργικότητα και η ευαισθησία συναντώνται…

Στις 12 Σεπτεμβρίου ο κόσμος της Τέχνης έχασε μια γυναίκα αφιερωμένη σ’ αυτήν, επί σειρά ετών με τον πιο απόλυτο τρόπο.

Η Ευδοκία Παπουλή Δημητροπούλου, Κυκλαδίτισσα από Σύρο και Μύκονο, μητέρα δυο αγοριών, γλύπτρια και ζωγράφος, πρόσφερε τις υπηρεσίες της στον Δήμο του Πειραιά, όπου έζησε, δημιουργώντας πολιτισμό.

Πράγματι, τόσο το Δημοτικό Θέατρο, όσο και το Βεάκειο, γνώρισαν την φροντίδα της. Η δε Δημοτική
Πινακοθήκη που στεγάζεται στο υπέροχο νεοκλασικό κτίριο του Παλαιού Ταχυδρομείου του Πειραιά, είναι δημιούργημά της.

Σημαντικές στιγμές στο έργο της ξεχωριστής αυτής γυναίκας είναι η δημιουργία τριών μουσείων, του Πάνου Αραβαντινού, του Καστριώτη και τέλος, το σημαντικότερο, αυτό του Νίκου Περαντινού, στο έργο του οποίου αφιέρωσε τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της.

Εκτελέστρια της διαθήκης εκείνου που υπήρξε και δάσκαλός της, οργάνωσε το μουσείο του σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο καταγωγής του, στην Μάρπησσα της Πάρου.

Έτσι, η Μάρπησσα μπορεί να υπερηφανεύεται γι’ αυτό το απόλυτα σύγχρονο μουσείο, που στεγάστηκε στο παλαιό σχολείο της. Είναι ένα κτίριο που διατηρεί όλη τη γοητεία της αστικής αρχιτεκτονικής των Κυκλάδων στην αρχή του εικοστού αιώνα, διευρυμένο με πέντε νέες και σύγχρονα εξοπλισμένες αίθουσες. Εκεί η Ευδοκία Παπουλή στέγασε 196 έργα, προτομές και ανάγλυφα του Περαντινού, όπως επίσης μετάλλια, νομίσματα και σχέδια που φιλοτέχνησε αυτός ο δάσκαλος, που υπήρξε ένας από τους
σημαντικότερους γλύπτες της γενιάς του «τριάντα».

Από τη φύση της δασκάλα, δίδαξε κι εκείνη με τη σειρά της πάνω στα χνάρια του Περαντινού, την γλυπτική τέχνη μέσα σ’ αυτά τα ίδια εργαστήρια, της Αθήνας το χειμώνα και της Αγίας Άννας
στην Παροικιά το καλοκαίρι. Εκεί όπου και εκείνος με τους φίλους του γλύπτες δούλευαν το Παριανό μάρμαρο «δημιουργώντας φως», εκεί και μετά τον θάνατό του, χάρη σ’ εκείνη, συνέχισε να ηχεί ο ματρακάς πάνω στη σμίλη από μια καινούργια γενιά γλυπτών που εκείνη δίδαξε.

Τα αρχαία λατομεία στο Μαράθι, απ’ όπου, στους αιώνες της «Μεγάλης Γλυπτικής», τόνοι λιγνίτη με υπέροχη φωτεινότητα, έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις της Μεσογείου για να γίνουν έργα αξεπέραστα, στοίχειωναν τα όνειρα της Ευδοκίας. Έτσι το 2011, με πολύ ενθουσιασμό και κόπο, κατόρθωσε να οργανώσει μια συνάντηση έξι καλλιτεχνών σε συμπόσιο. Αυτή η κορυφαία στιγμή έδωσε μια σειρά μνημειακών έργων με σκοπό να κοσμούν τον δρόμο των αρχαίων λατομείων και να οδηγούν στην είσοδό τους. Μικρή υπαίθρια γλυπτοθήκη, λαμπρό δώρο στο μικρό νησί της Πάρου.

Η ανήσυχη φύση της Ευδοκίας Παπουλή δεν καταλάγιασε με την ολοκλήρωση ενός έργου. Την επομένη ξεκινούσε τον σχεδιασμό και την εκπόνηση ενός καινούργιου σχεδίου. Πράγματι, το 2014 οργάνωσε μια νέα συνάντηση καλλιτεχνών, από εκείνους που ανδρώθηκαν στα χέρια της. Έτσι, μήνα Μάη, στο Λαγονήσι έλαβε χώρα το «μικρό συμπόσιο γλυπτικής στο δρόμο του Σουνίου». Νέοι γλύπτες από την
ομάδα της έδωσαν πολύ ενδιαφέροντα έργα, για να τιμήσουν με αυτόν τον δημιουργικό τρόπο την «Διεθνή Ημέρα των Μουσείων».

Αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μια ατέλειωτη σειρά από εμπνευσμένα έργα που πραγματοποίησε κατά την διάρκεια της ζωής της. Άλλα, εξίσου εμπνευσμένα, δεν πρόλαβαν να δουν το φως, αφού ξαφνικά έφυγε από τη ζωή.

Το 2011, ο Σύλλογος των «Φίλων της Πάρου» βράβευσε την Ευδοκία Παπουλή για το έργο της και την συμβολή της στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της Πάρου.

Βάσω Γκιώνη Ζησιμοπούλου