Το πονάω το καΐκι μου τη “Σουλτάνα” διότι το έκανα με πολλές στερήσεις και χωρίς επιδοτήσεις. Δεν θέλω να δω να το λιώνει η μπουλντόζα. Καλύτερα να πεθάνω!
Οι ψαράδες είναι άνθρωποι μεγαλωμένοι στη θάλασσα και είναι τόσο δεμένοι με αυτήν που θαρρείς ότι στις φλέβες τους κυλάει θαλασσινό νερό. Δαρμένοι από την αλμύρα, με χέρια σαν σκαλισμένα γλυπτά, λιγομίλητοι και τσεκουράτοι, πλάσματα πιότερο της θάλασσας- το Μεγάλο Μυστήριο όπως την αποκαλούν-παρά της στεριάς. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω συνέντευξη σε έναν από αυτούς τους ανθρώπους, ο οποίος είναι χαρακτηριστικός τύπος ψαρά γι αυτό και πολλά ξένα περιοδικά και ΜΜΕ έχουν κάνει ρεπορτάζ για εκείνον. Τον Βασίλη Αλιπράντη (Βασίλαρο) τον συνάντησα στο καΐκι του τη ”Σουλτάνα” ενώ φύσαγε βοριάς 10 μποφόρ κι εκείνος καλά ντυμένος και απτόητος έφτιαχνε μέσα στο καΐκι του τα δίχτυα του ψαρέματος. Αψηφούσε το κρύο καθώς ο έρωτας για τη θάλασσα του ζέσταινε την ατμόσφαιρα. Όταν βρήκα την κατάλληλη στιγμή ξεκίνησα τις ερωτήσεις…
Βασίλη είσαι πραγματικά ερωτευμένος με το επάγγελμά σου;
Από 5 χρονών είμαι στο ίδιο επάγγελμα και μετά από 50 χρόνια συνεχίζω να είμαι ερωτευμένος με αυτό και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Πως είναι η ζωή μέσα στο καΐκι; Αισθάνεσαι μοναξιά μέσα στο υγρό στοιχείο;
Δεν αισθάνομαι καθόλου μοναξιά, ποτέ… Ίσα ίσα το νερό σου ανεβάζει την αδρεναλίνη. Άλλοτε πάλι είναι το καλλίτερο ηρεμιστικό. Σκέφτομαι όλα όσα είναι γύρω από τη δουλειά μου:πως θα ψαρέψω, το αποτέλεσμα της πολυκάματης εργασίας, έχω να κάνω με τα δελφίνια και τις φώκιες. Ο στόχος μου είναι να βγει ένα καλό μεροκάματο. Επίσης οι καιρικές συνθήκες δεν είναι πάντα ευνοϊκές.
Κάποτε η θάλασσα πρόσφερε τα αγαθά της απλόχερα, σήμερα όμως νομίζεις ότι πρέπει να κοιταχτείτε όλοι στον καθρέφτη(επαγγελματίες και ερασιτέχνες) για την κατάντια της θάλασσας;
Για την καταστροφή της θάλασσα φταίει η παρανομία, η οποία δρα ανεξέλεγκτα. Τα δελφίνια δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Η ελληνική νομοθεσία είναι άδικη για την παράκτια αλιεία σε σχέση με το παρελθόν.
Θυμάμαι παλιά με μια μικρή βάρκα οι επαγγελματίες ψαράδες ζούσαν ολόκληρες οικογένειες. Σήμερα μπορεί να γίνει αυτό;
Με τίποτα! Διότι πρώτον έχει μειωθεί το αλίευμα λόγω παρανομιών και δεύτερον τα έξοδα είναι τεράστια. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για πώληση των ψαριών το χειμώνα λόγω των οικονομικών δυσκολιών ενω το καλοκαίρι που υπάρχει ζήτηση, λόγω των μελτεμιών δεν μπορούμε να πάμε για ψάρεμα. Με κουράζει το γεγονός ότι δεν πωλούνται τα ψάρια με την αξία τους. Εγώ για να ζήσω την οικογένειά μου κάνω και άλλη δουλειά το καλοκαίρι.
Είσαι από τους λίγους που διατηρείς το ξύλινο σκάφος; Τι λες για την καταστροφή των ξύλινων σκαριών και πόσο αυτό έχει επηρεάσει την αλιεία?
Είναι καταστροφικό! Για την πολιτιστική κληρονομιά, διότι το κάθε ξύλινο καΐκι είναι φτιαγμένο μοναδικά με κόπο και μεράκι και η Ευρωπαϊκή νομοθεσία βρήκε στην ελληνική πραγματικότητα να καταστρέψει αυτά που γίνανε με ιδρώτα, με πείνα και δάκρυ.
Το πονάω το καΐκι μου τη “Σουλτάνα” διότι το έκανα με πολλές στερήσεις και χωρίς επιδοτήσεις. Δεν θέλω να το δω να το λιώσει η μπουλντόζα. Καλύτερα να πεθάνω! Είναι 25 χρονών, σαν παιδί μου το μεγάλωσα και δεν επιτρέπω στους άδικους νόμους να μας διαλύσουν σαν παραδοσιακούς ψαράδες.
Πόσοι επαγγελματίες ψαράδες έχουν μείνει πια στη Νάουσα στην παράκτια αλιεία;
Παλιά η Νάουσα είχε 50 ψαράδες και τώρα έχουν μείνει περίπου 10, οι οποίοι δεν μπορούν να συνεχίσουν με αυτές τις συνθήκες. Αρκετά καΐκια έχουν γυρίσει στον αλιευτικό τουρισμό.
Εάν η κεντρική πολιτική δεν νοιαστεί ουσιαστικά για το επάγγελμα του ψαρά και όχι για τους ερασιτέχνες, τότε τα ψάρια θα είναι εισαγωγής και κατεψυγμένα. Τότε το ενδιαφέρον των επισκεπτών θα χαθεί, όπως και ο χαρακτηρισμός της Νάουσα ως ψαροχώρι.
Leave a Reply