Πελαγίσιες ματιές Παριανές

A poem by Mania Passou expressing the sentiments of all the visitors when the time comes to leave Paros but look forward to their return…

Μαζέψαμε πάλι αχιβάδες, αχινούς, κοχύλια, πολύχρωμα βότσαλα κι αστερίες.

Πήραμε μαζί μας, την απεραντοσύνη του πελάγου, τα χρώματα του δειλινού, τ’

ολόγιομο φεγγάρι και την ασπρίλα των στενών.

Αφήσαμε πάλι πίσω μας, τους φίλους τους καλοκαιρινούς, το ξενύχτι πάνω στο

κύμα και τη διάθεση την – σχεδόν – νεανική.

Πηγαίνουμε σ’ ένα φθινόπωρο ανέκφραστο κι αμήχανο, διστακτικό κι αβέβαιο, σαν

όλους μας. Ένα φθινόπωρο με δανεισμένες τις εικόνες και τα χρώματα από το

καλοκαίρι.

Πηγαίνουμε στις μικρές ημέρες με τα κίτρινα φύλλα και τις μεγάλες νύχτες, τις

χωρίς θαλασσινές μυρωδιές, που θα είναι προάγγελοι του χρόνου που φεύγει.

Φύγαμε πάλι, από τη νησιώτικη γη, την αγαπημένη, που μας συμφιλιώνει με το

χρόνο και το πέρασμα του και μας κάνει ν’ αγαπάμε τ’ αληθινά, κάνοντας μιαν

ευχή : και του χρόνου !