Paros the Lovely, ένα αφιέρωμα στην Πάρο του παρελθόντος

Paulien Lethen

Η έκθεση περιελάμβανε φωτογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά.

Οι φωτογραφίες της Elizabeth Carson τραβήχτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η Elizabeth ήρθε στην Πάρο με τον σύζυγό της, τον ποιητή Geffrey Carson, από τη Νέα Υόρκη το 1970 και έκτοτε έκαναν την Πάρο σπίτι τους. Έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην Παριανή πολιτιστική, καλλιτεχνική και μουσική ζωή. Οι φωτογραφίες της Elizabeth αποθανάτισαν την αγροτική ζωή, σε μια εποχή που η γεωργία ήταν ακόμη η κύρια δραστηριότητα στο νησί, καθώς και το παριανό τοπίο πριν από την πρόσφατη μεταμόρφωση του. Εκτέθηκαν φωτογραφίες από τις σειρές της «Heroes of the Soil» (Παριανή γεωργία από τη δεκαετία του ’70), «Stone Translucence» (αρχαία γλυπτά από παριανό μάρμαρο) και «1700 Years» (φωτογραφίες της Εκατονταπυλιανής στην Παροικιά – της εκκλησίας με τις εκατό πόρτες).

Η δεύτερη φωτογράφος ήταν η Susan Daboll. Μια φωτογράφος που ήρθε στην Πάρο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και από τότε περνά τον περισσότερο χρόνο της στο νησί. Η Paulien ζήτησε από τη Susan να αποθανατίσει το «σπίτι του Δημήτρη». Ο Δημήτρης ήταν ένας παραδοσιακός αγρότης στο Μαράθι. Η Paulien έγινε φίλη και συχνή επισκέπτρια του. «Εκείνο τον καιρό πήγαινα συχνά εκεί με φίλους. Πίναμε το σπιτικό του ρακί, το κρασί, το ψωμί, το τυρί και άλλους μεζέδες ενώ διηγούμαστε ιστορίες, τραγουδούσαμε και χορεύαμε». Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το 1998 όταν ο Δημήτρης ήταν 94 ετών, αλλά ο τρόπος ζωής του ήταν ακόμα ο ίδιος όπως τη δεκαετία του 1960. «Ακόμα τα έφτιαχνε όλα μόνος του, καλλιεργούσε λαχανικά και φρούτα και διατηρούσε αγελάδες. Ο Δημήτρης έφυγε, το σπίτι είναι ερειπωμένο, αλλά οι φωτογραφίες έχουν αποτυπώσει το πώς ήταν». Πραγματικά έχουν αποτυπώσει έναν τρόπο ζωής που έχει χαθεί από καιρό.

Τέλος, παρουσιάστηκε μια σειρά από παλιές φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ από τη συλλογή του κοσμοπολίτη Παριανού Πέτρου Αυλίτη. Φωτογραφίες από την Παροικιά, τους ανθρώπους και τα τοπία της. «Όμορφες ατμοσφαιρικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που αντικατοπτρίζουν την ονειρική γαλήνη των βουνών, του ήσυχου λιμανιού και τα σοκάκια χωρίς τουρίστες» έτσι τις περιγράφει η Paulien.

Οι ζωγράφοι ήταν:

Ο Νίκος Καρποδίνης, ένας παλιός τσαγκάρης στην Παροικιά που «όταν δεν έφτιαχνε παπούτσια, ζωγράφιζε πολύχρωμες, χαρούμενες σκηνές της ζωής της Πάρου σε χαρτόνι στο εργαστήρι του πίσω από την Αγορά…. Τα ψαροκάικα, οι ανεμόμυλοι, τα ζώα στα χωράφια, οι εκκλησίες και οι ντόπιοι άνθρωποι ήταν τα θέματα του».

Η Μαρία Αγούρου, ζωγράφος από τη Μάρπησσα, γεννήθηκε το 1912. Πήγε στην Αθήνα σε ηλικία 10 ετών για να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, κάτι πολύ συνηθισμένο τότε. Έγινε καπελού. Στα 73 της, το όνειρό της να επιστρέψει στην Πάρο εκπληρώθηκε. Πίσω στη Μάρπησσα, άρχισε να παράγει υπέροχους πίνακες από την Πάρο, την οικογενειακή ζωή, την αγροτική ζωή, τις γυναίκες με τα καπέλα, τα τοπία.

Εκτέθηκαν επίσης κεραμικά γλυπτά του Νίκου Βούλγαρη, ζωγράφου και γλύπτη που ζει και εργάζεται στη Νάξο. Ισχυρές μυστηριώδεις φιγούρες επηρεασμένες από διαφορετικούς πολιτισμούς: Κυκλαδικό, αφρικανικό και νοτιοαμερικάνικο.Η Paulien έχει διασώσει διάφορα έργα του Καρποδίνη και της Αγούρου. Είναι καιρός να γίνουν μέρος μιας μόνιμης δημοτικής συλλογής που παρουσιάζει τη ζωή και τη φύση της Πάρου όπως ήταν στις αρχές μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.

Όλα αυτά τα σαγηνευτικά έργα εκτέθηκαν στο όμορφο ιστορικό σπίτι Αζάρη στο κέντρο της Παροικιάς. Εκτός από τα εκθέματα, το ίδιο το σπίτι έφερνε τον θεατή πίσω στο χρόνο, δίνοντας του μια εικόνα για το πώς ήταν ένα αστικό σπίτι του 19ου αιώνα με τα έπιπλα εποχής, τις δαντελένιες κουρτίνες, τα κρεβάτια από σφυρήλατο σίδερο και το στρωμένο τραπέζι στην τραπεζαρία, έτοιμο να υποδεχθεί τους καλεσμένους.