Είναι βέβαιο ότι σε κανένα τόπο δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλα τα έργα μαζί, επειδή οι πόροι είναι περιορισμένοι και πρέπει να τεθούν προτεραιότητες. Ωστόσο στη χώρα μας πάσχουμε συχνά από “αβδηριτισμό”, αφού, όπως οι κάτοικοι των αρχαίων Αβδήρων της Θράκης, κατασκευάζουμε πρώτα τις βρύσες και μετά σκεπτόμαστε αν υπάρχει νερό. Ενώ ακούγονται έτσι πανηγυρικά σχόλια για νέες υποδομές, επισκευές, αναστηλώσεις και βραβεύσεις, δεν έχουν πάντα εξασφαλιστεί οι αναγκαίες προϋποθέσεις για τις δραστηριότητες από τις οποίες περιμένει να ζήσει το νησί μας.
Αναφέρομαι πρώτα στο ημιτελές έργο της αφαλάτωσης, που ενώ φαίνεται ότι ξεκίνησε με την κατασκευή σταθμού στον Παρασπόρο και δεξαμενής στις Πεταλούδες, για κάποιον περίεργο λόγο και παρά την ύπαρξη της αρχικής οικονομικοτεχνικής μελέτης, δεν ολοκληρώθηκε με τη σύνδεση των δύο και τη λειτουργία του σταθμού. Ακούστηκε μάλιστα ότι και στη γειτονική Νάξο διακόπηκε η λειτουργία ανάλογου έργου ελλείψει ανταλλακτικών (προς επαλήθευση). Έτσι, ενώ οι Ισραηλινοί μετέτρεψαν την έρημο σε κήπους των συνεταιρισμών τους “κιμπούτς” και μας εξάγουν τα προϊόντα τους, εμείς αφήνουμε τον Κάμπο της Πάρου να διψάει, εξαντλώντας τον, όσο είναι δυνατό, με γεωτρήσεις που αδυνατίζουν τον υδροφόρο ορίζοντα και καταλήγουν σε άντληση υφάλμυρου νερού, οδηγώντας έτσι σε θάνατο τις τελευταίες γεωργικές δραστηριότητες που ασκούνται ακόμη από τους λίγους ασχολούμενους με τη γεωργία. Αδιαφορούμε έτσι για την αλλαγή του χαρακτήρα του νησιού, που στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στον ευκολότερα επικερδή τουρισμό και την ανοικοδόμηση των όποιων ελεύθερων οικοπέδων έχουν μείνει για τουριστική ή οικιστική εκμετάλλευση.
Ακόμη όμως και για την τελευταία αυτή χρήση, η αυτάρκεια του νησιού σε νερό αποτελεί στόχο που έπρεπε να επιδιώκεται, όπως έχει επιτευχθεί σε άλλα νησιά. Είναι κρίμα που, ενώ τα χρήματα δαπανήθηκαν και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το έργο αυτό που θα εξασφάλιζε μακροπρόθεσμα οφέλη για την οικονομική δραστηριότητα και την αυτονόμηση του νησιού δεν προχώρησε και αφήνεται στην εγκατάλειψη. Προς όφελος ποιών συμφερόντων άραγε; Όσοι προβάλλουν το επιχείρημα της ενεργοβόρου λειτουργίας των σταθμών αφαλάτωσης, θα έπρεπε να εξετάσουν και τον συνδυασμό της με τις ανανεώσιμες πηγές (ηλιακής/αιολικής/υδροδυναμικής) ενέργειας, που διαδίδονται αλματωδώς σε όλη την Ευρώπη. Γιατί αυτό που έγινε αλλού δεν γίνεται στην Πάρο;
Αλλά για να μην ξεχνάμε και την μικρή Αντίπαρο, που βρίσκεται στη γειτονιά μας σε αλληλεξάρτηση με την Πάρο και γνωρίζει μια εντυπωσιακή τουριστική ανάπτυξη με μαζική προσέλευση τουριστών τους θερινούς μήνες, είναι απορίας άξιο πώς δεν διαθέτει σταθμό βιολογικού καθαρισμού λυμάτων. Όταν τόσοι τουρίστες την επισκέπτονται το καλοκαίρι και οι καταστηματάρχες καλύπτουν τα φρεάτια της αγοράς για να κρύψουν τη δυσοσμία που αναδύεται, δεν θα έπρεπε να προγραμματιστεί το ταχύτερο και για την Αντίπαρο βιολογικός καθαρισμός; Αυτός δεν θα είναι άλλωστε μόνο προς όφελος της Αντιπάρου αλλά και της ίδιας της Πάρου, αφού οι άνεμοι που συχνά πνέουν από τα δυτικά μπορούν να μεταφέρουν κάθε είδους απορρίμματα και λύματα στις ανατολικές ακτές του νησιού.
Πράγματα προφανή, έργα ζωτικής σημασίας που έπρεπε να είναι προτεραιότητες, πριν από την υποδοχή των τουριστών και πριν από την ανάδειξη περιοχών και χώρων. Ας γίνουν έστω και τώρα, αλλά να γίνουν
Leave a Reply