Ανάσταση στην Πάρο

Μέσα στον εκβαρβαρισμό της εποχής, γέμισαν οι Παριανές εκκλησίες, για τις ακολουθίες των Παθών, ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Η Χριστιανική δραματουργία, οι ποιητικοί ύμνοι, ένωσαν πάλι τις αναμνήσεις με τις υποσχέσεις. Και οι πιστοί, κουρασμένοι από τη σιωπή των ομοφωνούντων και το τέλμα των πολυφωνιών, σταυροκοπήθηκαν στο κάλεσμα της καμπάνας, το πένθιμο και το χαρμόσυνο, ψάχνοντας παρηγοριά για τα λάθη και τους ακρωτηριασμούς τους.

Μια παρηγοριά που ο άνθρωπος ψάχνει στη μεταφυσική αγάπη και το θαύμα, προσκυνώντας τη μεγάλη θυσία.

Και μετά την Ανάσταση, γυρίζει τ’ αρνί μέσα στην Κυκλαδίτικη εξοχή πάνω στην πυρά, δίπλα στις μαργαρίτες και τ’ αμάραθα , τα σπασμένα κόκκινα αβγά και την ελπίδα.

Ότι προηγήθηκε της Ανάστασης έχει ξεχαστεί : η προδοσία, ο Πιλάτος, ο Σταυρός, ο πόνος, το σάβανο, ο θρήνος της μάνας, ο λουλουδιασμένος άδειος τάφος!

Η Χριστιανική τραγωδία, γεμάτη μνήμες, ήχους, γεύσεις, μυρωδιές και πένθος, μας οδήγησε και φέτος με βεβαιότητα από τον θάνατο στην Ανάσταση. Και δικαιώθηκε με το εγερτήριο σάλπισμα, τον ήχο της καμπάνας της νησιώτικης, μέσα στα Παριανά στενά, μπροστά στον Ταξιάρχη, για να ελπίζουν όσοι έζησαν στη λύτρωση και την αιωνιότητα.