Ωκεάνειο συναίσθημα σε παριανούς βυθούς

Μεσοπέλαγη ξέρα, “Jaquarium” την ονόμασαν οι φίλοι στο καταδυτικό: Ρεύμα σα χείμαρρος παρασύρει λικνιστικά κοπάδια από μαγιάτικα και μικρούς φοβισμένους ροφούς. Καταρράκτες από καλογρίτσες, αθερίνα, μαριδάκια. Γαβράκια τσιμπολογούν το ρολόι μου και με περιεργάζονται με θρασύτατη περιέργεια.

Πρέζα: Είδαμε την πολυπόθητη χελώνα. Την ακολουθήσαμε για περίπου ένα λεπτό, ανέπτυξε ταχύτητα, χάθηκε.

Παντερονήσι, σπηλιά: Κοράλλια όλων των ειδών. Εκατοντάδες γαρίδες, ένα λιβάδι από τεράστιες πανάρχαιες θαλάσσιες ανεμώνες, παπαγαλόψαρα. Στην άλλη πλευρά, η Σάρα, ο Γιώργος κι ο Νάσος εξερευνούν το πανάρχαιο σπήλαιο. Σαν το υπέργειο -και αρχαιότερο της Ευρώπης- στην Αντίπαρο, αλλά εδώ υποθαλάσσιο. Οι σταλαχτίτες κι οι σταλαγμίτες στήνουν αλλού υποβρύχιους ναούς κι αλλού υδάτινο σεληνιακό τοπίο.

Τρυπητή: Κρυστάλλινη ορατότητα, βαθύ μπλε, ζωντάνια και κινητικότητα. Ένας Βερνάρδος ερημίτης, κολοχτύπες, ροφάκια, οι αιώνιες καλογρίτσες. Παραμονέψαμε, αλλά δεν είδαμε αυτή τη φορά, τα γουρουνόψαρα.

Ξέρα απέναντι από το Φάραγγα: Τεράστιοι τετράγωνοι σμιλεμένοι βράχοι και σπασμένοι αμφορείς. Να ‘ναι αρχαίο βυθισμένο χωριό ή βυθισμένα μέρη αρχαίου ναού;
Στο δίαυλο της Παροναξιάς καταδυόμαστε από το γερανό του ναυαγισμένου πλοίου. Εξέχει πάνω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας.

Την κρυψώνα του πιο μεγάλου ροφού που είδα ποτέ σε Ελληνική θάλασσα δεν την αποκαλύπτω. Στα 30 μέτρα, έξω από την περίπλοκη φωλιά του, μας κοιτούσε κατάματα κι εξαφανίστηκε στον πρώτο ήχο του ταχύπλοου. Εξερευνητικός και δίκαια φοβισμένος, καταφέρνει ακόμα να ζει.

Ωκεάνειο συναίσθημα. Λέξη θαλασσινή που περιγράφει ό,τι ζεις στο βυθό: την απόλυτη αίσθηση αρμονίας με το σύμπαν, με έναν άλλο άνθρωπο, με το βαθύτερο εαυτό. Σε πλημμυρίζει όταν το σώμα στέκει αβαρές κι ακίνητο στο κέντρο φωσφορίζοντα γόνου ή όταν αναδύεσαι στην επιφάνεια ακριβώς τη στιγμή που μπροστά σου καταδύεται ο ήλιος κι η όσφρησή σου τρελαίνεται από τη μυρωδιά της ελάχιστης βροχούλας που στο μεταξύ δρόσισε την ξηρά. Σε κυριεύει στην ησυχία, τη γαλήνη και το θολό φως του παριανού βυθού, που ακόμα γλυτώνει από το βίαιο χέρι του χερσαίου πολιτισμού.

της Μπετίνας Ντάβου
Φωτογραφίες Sarra Gorretta – Cycladic Diving