Δύσκολα μετράμε πια τις μέρες από τότε που ήρθαμε στο νησί της Πάρου πριν από σαράντα πέντε χρόνια, το 1977, μετά από τρεις μήνες περιπλάνησης από νησί σε νησί, αναζητώντας ένα νησί όπου θα μπορούσαμε να εγκατασταθούμε και να το κάνουμε σπίτι μας. Μια ταραχώδη μέρα του Νοεμβρίου αποβιβαστήκαμε, κουρασμένοι και ατημέλητοι, από το παλιό πλοίο Paros Express με τα δύο μικρά μας παιδιά. Την Όρλα, πέντε ετών, και την αδελφή της Φιόνα δύο. Η μικρή πόλη της Παροικιάς άνοιξε μπροστά μας, σχεδόν ξεδιπλώνοντας τους δρόμους της σαν αναδυόμενες εικόνες σε παιδικό βιβλίο. Παλέψαμε στο διάδρομο του πλοίου φορτωμένοι με τα βαριά σακί-δια μας και κρατώντας σφιχτά τα χέρια των μικρών μας κοριτσιών για να μην πέσουν στη θάλασσα.
Διασχίζοντας την πλατεία και περιπλανώμενοι στα στενά δρομάκια αισθανθήκαμε ένα είδος déjà vu, σαν να φτάναμε σπίτι μας. Υπήρχε ένας διαχρονικός αέρας στο μέρος αυτό, οι ώρες έμοιαζαν να προσφέρουν ατέλειωτες δυνατότητες, εδώ αισθανθήκαμε ότι θα υπήρχε χρόνος να απολαύσουμε το douceur de vivre, τη χαρά της ζωής, την ευχαρίστηση να ζεις και να είσαι δημιουργικός σε ένα υπέροχο μέρος. Είχαμε αφήσει την Ιρλανδία, το σπίτι μας, τις οικογένειές μας και τις απαιτητικές δουλειές μας για να προσφέρουμε στους εαυτούς μας το χρόνο και το χώρο για να κάνουμε αυτό που θέλαμε.
Πώς διαλέξατε την Πάρο ανάμεσα σε όλα τα ελληνικά νησιά; Τόσοι πολλοί άνθρωποι μου έκαναν αυτή την ερώτηση, που τελικά αποφάσισα να γράψω την ιστορία μας. Είναι το βιβλίο On a Greek Island, που εκδόθηκε στην Ιρλανδία. Έκτοτε έχω εκδώσει δύο μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα.
Η πρώτη ποιητική συλλογή του Rory γράφτηκε εκείνο τον πρώτο χειμώνα στην Πάρο. Το The Sea on Fire εκδόθηκε το 1978 και κέρδισε το διάσημο βραβείο ποίησης Patrick Kavanagh. Η Πάρος πράγματι μας έδωσε αυτό που ψάχναμε για χρόνια. Εκτός του ότι μας έδωσε την έμπνευση, συγχρόνως μας έδωσε και το χρόνο και το χώρο για γράψιμο. Μας έδωσε ένα σπίτι που το αισθανόμαστε σπίτι μας στο Υστέρνι, όπου και επιστρέφουμε κάθε χρόνο. Η Όρλα πήγε σχολείο στην πρώτη τάξη στο δημοτικό της Παροικιάς. Γιορτάσαμε τον γάμο της εδώ στη Νάουσα το 2006. Και οι δύο κόρες μας επιστρέφουν κάθε χρόνο στην Πάρο και ευτυχώς και οι σύζυγοί τους έχουν ερωτευτεί το νησί.
Μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, ο Rory έχει γράψει άλλες επτά ποιητικές συλλογές στις οποίες πολλά από τα ποιήματα είναι εμπνευσμένα από τη ζωή μας εδώ. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία σε συνεργασία με καλλιτέχνες που ζουν εδώ στην Πάρο. Το Sketches from a Greek Terrace, εικονογραφημένο από την Alice Mayer Wallace, είναι ένα μικρό βιβλίο που τυπώθηκε εδώ. Το Sky Lights βασίζεται σε έναν σημαντικό πίνακα, το The Adoration of the Lamb της Ευφροσύνης Δοξιάδη (στα Αγγλικά και Ισπανικά). Το Dancing with Luck και Alone in Amphitheatres είναι δύο όμορφα βιβλία ποιημάτων με ειδικά φτιαγμένη για το βιβλίο εικονογράφηση από τον Rafael Mahdavi . Σχεδιαστής αυτών των μοναδικών βιβλίων είναι ένας άλλος κάτοικος της Πάρου, ο Peter Macken. Η πιο πρόσφατη συλλογή του Rory, Days and Islands (Hμέρες και Nησιά) είναι μια συνεργασία με τον Έλληνα φωτογράφο Παναγιώτη Καλκαβούρη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το Ροδακιό σε ελληνική μετάφραση των Jefery Carson, Νίκου Σαρρή και Stella Angelika.
Η Πάρος, όπως γνωρίζει όποιος έζησε εδώ στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ήταν ένα πολύ διαφορετικό νησί. Έτσι ήταν πριν από το τσουνάμι του τουρισμού που έκτο-τε έχει κατακλύσει, και σε κάποιο βαθμό βελτιώσει, το νησί. Ερχόμενοι από μια θορυβώδη πόλη, απολαμβάναμε την ηρεμία και την ησυχία, την απλή ζωή του να βγάζουμε νερό από το πηγάδι στον κήπο, το να διαβάζουμε κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου, τη λίγη ή καθόλου κίνηση, τα γαϊδουράκια, τους χωματόδρομους, το απλό φαγητό από προϊόντα του νησιού, το διαθέσιμο χρόνο τα βράδια για να τον περάσουμε παρέα με τους γείτονές μας, όταν είχαμε μάθει τα βασικά ελληνικά, τον πηγαιμό με το ποδήλατο στο σχολείο της Ορλας. Έμαθα να κλώθω μαλλί με τη γειτόνισσα μου τη Μαρία και να υφαίνω με τη φίλη μου τη Phillada. Έφτιαξα κεραμικά αγγεία με αγγειοπλάστη στη Σίφνο. Περιπλανηθήκαμε στα μονοπάτια την άνοιξη μαζεύοντας βότανα και λουλούδια, πήγαμε στο τοπικό πανηγύρι με τους γείτονές μας το Ζαχαρία και τη Μαρία Ρούσου. Ζούσαμε όπως οι νησιώτες. Υπήρχε πολύ μεγαλύτερο δέσιμο με τους ντόπιους όταν μετακινούμαστε με τα πόδια, ή με ποδήλατο, ή με λεωφορείο, όταν δεν υπήρχε τηλεόραση εκεί που ζούσαμε, καθώς δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα σε πολλά μέρη του νησιού. Οι άνθρωποι, φαινόταν, να έχουν περισσότερο χρόνο ο ένας για τον άλλον.
Νοσταλγία, όλα μοιάζουν να ήταν ωραία και καλά, δεν πρέπει όμως πουθενά η ζωή να παραμείνει αναλλοίωτη σαν σε μουσείο και το καμία αλλαγή να είναι θέση ζωής. Οι αλλαγές που επέφεραν στην Πάρο η ανάπτυξη και ο τουρισμός συνέβαλαν σε ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τόσους πολλούς νησιώτες. Καλύτεροι δρόμοι, συγκοινωνίες, υγειονομική περίθαλψη, σχολεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, περισσότερες ευκαιρίες για τους νέους να βρουν δουλειά και να μην αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το νησί για να βρουν δουλειά στην Αθήνα, τη Γερμανία ή την Αυστραλία, όπως πολλοί από τους προγόνους τους ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν. Φυσικά, με την αλλαγή, ειδικά την ταχεία αλλαγή, έρχονται προκλήσεις, έρχονται προβλήματα. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι αυτές οι σοβαρές προκλήσεις, όπως οι υπερφορτωμένοι και μειωμένοι φυσικοί πόροι, μπορούν να επιλυθούν προς όφελος όλων των κατοίκων αυτού του υπέροχου νησιού.
Μέσα σε όλη τη φασαρία και το αλαλούμ της καλοκαιρινής περιόδου, μπορούμε ακόμα να βρούμε ήσυχα μέρη στην Πάρο. Η Πάρος ακόμη μας θέλγει με το φως της, με τη φιλικότητα της, με τη γοητεία της.
Fionnuala και Rory Brennan
Επισκεφθείτε τον ιστότοπο του Rory για να παραγγείλετε τα βιβλία του.
Τα βιβλία της Fionnuala είναι διαθέσιμα στο Amazon
Leave a Reply